Het volgende kwam ik enige tijd geleden tegen…

Een vredesduif zat huilend, teleurgesteld en depressief op een tak in een boom. Een koolmeesje kwam naast de duif zitten en vroeg: “Wat is er met jou aan de hand?” De duif vertelt verdrietig dat het allemaal geen nut meer heeft. “Jarenlang, generaties lang waren wij het symbool voor vrede en kijk nu eens”, zei de duif, “wat een ellende in deze wereld. Oorlogen, haat, racisme, terrorisme, leugens en al die mensen die elkaar onpersoonlijk behandelen. Kortom alles waar wij voor staan heeft geen invloed gehad. Het is verloren tijd geweest”. De duif zucht diep en veegt een traan weg.

Het koolmeesje had aandachtig geluisterd en was heel stil. Opeens vroeg het koolmeesje aan de duif “Hoeveel weegt eigenlijk een sneeuwvlokje?”. De duif zegt “Niets meer dan niets”. “Niets meer dan niets” zegt het koolmeesje. “Dat is raar, toen het afgelopen winter sneeuwde zat ik op een tak sneeuwvlokjes te tellen. Bij het 5.431.000ste sneeuwvlokje brak de tak af. “Niets meer dan niets” sprak het koolmeesje tegen de duif en vloog weg.

De duif dacht diep na over wat het koolmeesje had verteld en vloog ook weg. Maar nu met de beslissing om weer het symbool van vrede te zijn. De duif ging weer op zoek naar mensen, om ze te ondersteunen en vrede in hun harten te brengen.

Dit verhaal vertaalt heel mooi mijn missie, mijn visie. Het ondersteunen van gemotiveerde mensen die meer levenskwaliteit in hun leven willen. Die een sterker emotionele balans willen. Mensen vervullen met liefde. Mensen de kracht in zichzelf laten ontdekken en een diepere connectie laten voelen met zichzelf en anderen. Mensen ondersteunen door ze bewuster te maken; hoe functioneert een mens en hoe kun je dát bereiken wat je hart verlangt.

“Geven, delen en ontvangen zijn de verborgen schatten voor een gelukkig en vervuld leven”.